Zalecenia po ekstrakcji (usunięciu) zęba

• Tampon umieszczony przez chirurga trzeba przygryzać przez około 15-20 minut, następnie należy go wypluć. Niewielkie krwawienie może utrzymać się do kilkunastu godzin po zabiegu i nie należy się tym niepokoić. Jeśli krwawienie jest obfite lub utrzymuje się dłuższy czas, należy skontaktować się ze stomatologiem.
• Nie należy jeść i pić przez dwie godziny po zabiegu.
• Przez 24 godziny po zabiegu:
  • nie wolno spożywać żadnych gorących pokarmów i napojów,
  • nie wolno pić,
  • nie wolno pić alkoholu,
  • nie wolno płukać jamy ustnej, po kolejnych kilku dniach delikatnie przepłukać okolicę,
  • należy unikać intensywnego wysiłku fizycznego,
• Przez kilka dni po zabiegu zaleca się spożywanie miękkich, nie wymagających intensywnego żucia pokarmów. Wraz z gojeniem się rany można stopniowo wracać do swoich przyzwyczajeń dietetycznych, przez kilka dni oszczędzając okolicę poekstrakcyjną.
• Po usunięciu zęba, szczególnie po dłutowaniu, może pojawić się obrzęk narastający do trzech dni po zabiegu. Aby zminimalizować obrzęk i zmniejszyć dolegliwości bólowe zaleca się zimne okłady. Do tego celu można wykorzystać lód lub zamrożony artykuł spożywczy. Najlepsze są dostępne w aptece kompresy żelowe, które umieszczone odpowiednio wcześniej w zamrażalce są zimne, ale nie tracą swojej elastyczności. Niezależnie od rodzaju zimnego kompresu bardzo ważne jest, aby nie przykładać go bezpośrednio do skóry. Należy użyć ręcznika lub elementu garderoby. Należy robić przerwy nie rzadziej niż co kilka minut, tak aby uniknąć odmrożenia tej okolicy.
• W razie potrzeby należy przyjąć lek przeciwbólowy. Może to być jeden z ogólnodostępnych leków przeciwbólowych bez recepty lub lek na receptę, jeśli stomatolog taki przepisał.
• Bolesnym powikłaniem po usunięciu zęba jest utrata skrzepu krwi i stan zapalny zębodołu (tzw. suchy zębodół). Aby go uniknąć należy zwrócić szczególną uwagę na utrzymanie skrzepu w gojącym się zębodole. W tym celu:
  • przez 12 godzin po zabiegu nie należy szczotkować zębów. Przez kilka kolejnych dni należy omijać okolicę pozabiegową. Do dwóch tygodni po zabiegu okolica ta powinna być szczotkowana delikatnie,
  • do utraty skrzepu krwi może doprowadzić podciśnienie, które powstaje w jamie ustnej. Dlatego nie należy zasysać śliny z zębodołu i nie pić przez słomkę gęstych napojów. Należy też zachować ostrożność przy kichaniu,
  • nie należy dotykać okolicy pozabiegowej. Obecność nalotu w okolicy rany poekstrakcyjnej jest czymś normalnym i nie powinna stanowić powodu do niepokoju.
• Do kontaktu z lekarzem dentystą powinno skłonić:
  • pojawienie się wysokiej gorączki po zabiegu,
  • utrzymujące się obfite krwawienie,
  • silne dolegliwości bólowe, których nie łagodzą tabletki przeciwbólowe i które nie zmniejszają się z upływem kolejnych godzin i dni po zabiegu,
  • zaostrzenie uprzednio sukcesywnie łagodniejących dolegliwości bólowych,
  • narastanie obrzęku po upływie trzech dni od zabiegu. Sama obecność obrzęku po takim czasie nie powinna niepokoić, po trzech dobach od zabiegu powinien on jednak stopniowo zanikać. Jeśli rana po usunięciu zęba została zaszyta, to po 7 dniach należy zgłosić się na zdjęcie szwów.

Próchnica i jej wpływ na organizm

Czym jest ropień zęba?

Ropniem nazywamy komorę wypełnioną ropą i otoczoną tkankami. Ropienie mogą występować praktycznie w całym naszym organizmie, np. wątrobie, płucach, mózgu, na języku oraz zębach. Treść ropna, znajdująca się w komorze, składa się z obumarłych tkanek, komórek bakteryjnych oraz komórek układu odpornościowego. Ropień zęba powstaje w wyniku ostrego procesu zapalnego tkanek okołowierzchołkowych zęba.

Ze względu na nasilenie objawów chorobowych wyróżnia się trzy rodzaje ropni zębowych:

• Ropień okołowierzchołkowy jest pierwszą fazą choroby, w której stan zapalny ogranicza się do tkanek okołowierzchołkowych. Pacjent odczuwa silny, pulsujący ból, który nasila się w pozycji leżącej, pod wpływem zmian temperatury oraz podczas nagryzania. Ból może promieniować do ucha, szczęki lub szyi. Czasami pojawia się obrzęk i zaczerwienienie dziąseł. Typowym objawem ropnia okołowierzchołkowego jest uczucie wysadzania zęba z zębodołu.
• Ropień podokostnowy jest najostrzejszą fazą zapalenia. Wysięk ropny przedostaje się przez kość wyrostka zębodołowego i dochodzi do odwarstwienia okostnej. Pacjent odczuwa dużo silniejszy, promieniujący również na inne zęby ból. Dziąsło jest mocno zaczerwienione oraz często obrzęknięte. Tej fazie zwykle towarzyszy lekko podwyższona temperatura ciała.
• Ropień podśluzówkowy jest ostatnim stadium rozwoju ropnia. Powstaje, gdy wysięk ropny przebija się przez kość wyrostka zębodołowego i okostną pod błonę śluzową. Często dochodzi do samoistnego uwolnienia wydzieliny ropnej do jamy ustnej, czemu towarzyszy nieprzyjemny zapach i posmak w ustach. W tej fazie pacjent odczuwa natychmiastową ulgę w odczuwaniu bólu, ale obrzęk dziąsła się zwiększa. Gorączka nadal się utrzymuje. Pęknięcie ropnia nie oznacza, że wyzdrowieliśmy, proces zapalny nadal zachodzi i może się rozprzestrzeniać.

Wśród objawów towarzyszącym tej dolegliwości wymienić można również: wrażliwość zębów, obrzęk węzłów chłonnych na szyi i pod szczęką, dreszcze oraz zaczerwienienie i obrzęk twarzy,

Ropnie zębów mogą rozwijać się w przedsionku jamy ustnej, na podniebieniu lub od strony językowej.

Pierwsze zagrożenia próchnicą pojawiają się już w okresie niemowlęcym. Próchnica nieleczona w szybkim tempie prowadzi do zmian miazgi, stanów zapalnych i utraty zębów mlecznych – niestety, ich choroba przenosi się na wyrzynające się zęby stałe. Ząb mleczny różni się budową od zęba stałego: jest mniej odporny na działanie kwasów, szybciej poddaje się próchnicy, która na dodatek przez dłuższy czas przebiega bezobjawowo. Warto pamiętać, że kluczowym momentem jest już etap prenatalny – dentysta powinien wyleczyć matce dziecka wszystkie zepsute zęby, wyeliminować bakterie i ogniska zapalne w przyzębiu i dla bezpieczeństwa lakować oba łuki zębowe. Bakterie chorobotwórcze od matki przedostają się do ciała dziecka i tam kolonizują jego jamę ustną – w ten sposób dochodzi do pierwszego kontaktu dziecka z bakteriami kariogennymi.

Po co ludziom zęby mleczne?

Pierwsza wizyta kontrolna z dzieckiem w gabinecie stomatologicznym powinna mieć miejsce między 6 a 12 miesiącem życia (od 6 miesiąca dziecku zaczynają wyrzynać się zęby mleczne). Jednym z podstawowych błędów, które możemy nawet nieświadomie powielić, jest lekkomyślne traktowanie mleczaków jako zębów przejściowych, które i tak mają niewielki wpływ na zdrowie dziecka.
Wyrzynanie się zębów mlecznych może stanowić przykry widok nie tylko ze względu na częste dolegliwości bólowe, przez które maluch musi przejść, ale również z powodu stanu pojawiających się zębów, które mogą od początku być już opanowane przez próchnicę.

Odpowiedź na pytanie, po co ludziom są potrzebne zęby mleczne, zawarta jest w odpowiedzi na inne pytanie: ile zębów ma człowiek? Otóż u dziecka wyrzyna się zwykle 20 zębów mlecznych:

• górne pierwsze siekacze mleczne, które pojawiają się ok. 8-12 m-ca życia;
• górne drugie siekacze mleczne, które pojawiają się ok. 9-13 m-ca życia;
• górne kły mleczne, które pojawiają się ok. 16-22 m-ca życia;
• górne pierwsze trzonowce mleczne, które pojawiają się ok. 13-19 m-ca życia;
• górne drugie trzonowce mleczne, które pojawiają się ok. 25-33 m-ca życia;
• dolne pierwsze siekacze mleczne, które pojawiają się ok. 6-10 m-ca życia;
• dolne drugie siekacze mleczne, które pojawiają się ok. 10-16 m-ca życia;
• dolne kły mleczne, które pojawiają się ok. 17-23 m-ca życia;
• dolne pierwsze trzonowce mleczne, które pojawiają się ok. 14-18 m-ca życia;
• dolne drugie trzonowce mleczne, które pojawiają się ok. 23-31 m-ca życia.

Dorosły człowiek ma 32 zęby: aby taka ilość mogła się pojawić, niezbędny jest wzrost samej szczęki. Mówiąc inaczej, zęby stałe pojawiają się najwcześniej od 6 roku życia, po czym stopniowo zastępują mleczaki, mniej więcej do 12 roku życia dziecka.

Jak rosną ludziom zęby mleczne?

Pojawianie się zębów mlecznych ma swoją określoną kolejność (zresztą ich ilość również jest stała), która jest typowa dla rozwoju dziecka.
Pojawienie się pierwszych zębów mlecznych następuje mniej więcej w okolicy 4-8 miesiąca i są to w ogromnej większości dwa dolne siekacze. W okresie 8-12 miesiąc wyrzynają się górne środkowe siekacze, do około 16 miesiąca pojawiają się kolejne siekacze. Pierwsze zęby trzonowe obserwujemy w okolicach 13-19 miesiąca. W okolicy trzecich urodzin dziecko zwykle może już pochwalić się całym kompletem 20 mleczaków.
Warto zauważyć, że pierwsze zęby są wyraźnie bielsze niż zęby stałe. Pod każdym mleczakiem pojawia się zawiązek “dorosłego” zęba. Szczęka dziecka powiększa się na tyle, by powstało miejsce na szóstki dopiero w okolicy 5-6 roku życia. Wypadanie zębów na większą skalę trwa między 9 a 12 rokiem życia, a pierwsze symptomy luźniej osadzonych mleczaków pojawiają się po czwartym roku życia dziecka (to właśnie wtedy zawiązki zębów stałych zaczynają naciskać na nie od spodu).

Jak dbać o zęby mleczne?

O zęby u dziecka należy dbać jeszcze przed jego urodzeniem – według zaleceń krajowych stomatologów, przyszła matka powinna dwukrotnie w czasie ciąży poddawać się badaniom kontrolnym (drugi raz tuż przed porodem). W trakcie badań klinicznych wykazano, że jeśli matka nie zadba o stan swojego uzębienia, to dziecko będzie zarażone bakteriami S. mutans oraz Lactobaccilus, które odpowiadają za pojawienie się zmian próchniczych.
Mimo spadku intensywności zachorowań na próchnicę w krajach rozwiniętych, okazuje się, że choroba ta ciągle intensywnie atakuje dzieci do trzeciego roku życia. Współcześnie większość lekarzy uważa, że taki stan rzeczy (a więc spadek liczby dorosłych, którzy mają zepsute zęby stałe przy jednoczesnym utrzymywaniu się dość wysokiego poziomu dzieci z próchnicą) jest spowodowany długotrwałym karmieniem butelką i złymi nawykami, takimi jak usypianiem dziecka poprzez karmienie.
W przeciwieństwie do przebiegu choroby u dorosłego, dzieci, u których pojawia się próchnica wczesna, są narażone na ostry jej przebieg, gdzie poszczególne stadia przechodzą w kolejne bardzo szybko, co zwykle kończy się uszkodzeniem miazgi, a w konsekwencji może grozić utratą zęba. O zęby niemowlęcia trudno dbać również z powodu polityki producentów leków, którzy na masową skalę używają cukru jako poprawiacza smaku – w obrocie znajdują się na przykład syropy, które w ponad 60% składają się z samego cukru.

Zęby mleczne a zęby stałe

Zęby mleczne pod względem budowy przypominają stałe, różnią się od nich jedynie szczegółami:

• obręczą zęba, która otacza jego koronę;
• mniejszymi i cieńszymi korzeniami;
• słabo uwidocznioną krzywizną korzenia;
• resorpcją korzenia, czyli ruchomością poprzedzającą ich wypadnięcie przed zastąpieniem przez zęby stałe.

Warto podkreślić, że mleczaki wypadają w okresie 6-12 rok życia i przez dłuższy czas koegzystują w jamie ustnej dziecka z zębami stałymi – jest to jeden z powodów, dla których nie można zaniedbać higieny zębów mlecznych, ponieważ próchnica zaatakuje z nich zdrowe zęby stałe. Ważną kwestią jest mycie zębów odpowiednią pastą: dawniej uważano, że nadmierna fluoryzacja zębów mlecznych może im zaszkodzić; obecnie wiadomo już, że dzieci w okolicy 3 roku życia mogą już korzystać z pasty z fluorem, jednak jego zawartość nie może przekraczać 300 ppm (oznaczenie znajdziemy na opakowaniu produktu).
Od 8 roku życia dzieci mogą z powodzeniem stosować pasty do zębów dla dorosłych (poza wybielającymi) – widzimy więc, że w tym czasie “dorosła” pasta będzie używana do szczotkowania zarówno zębów stałych, jak i resztek mleczaków. Okazuje się, że u nielicznych osób pojedynczy ząb mleczny może zostać w szczęce do późnej dorosłości – często tacy pacjenci są zmuszeni, by go po prostu wyrwać z korzeniami, nawet, kiedy jest w dobrym stanie.

Warto dbać o zęby mleczne

Bezwzględnie należy dbać o zęby mleczne: ich leczenie powinno obejmować nie tylko koronę, ale w razie potrzeby także korzenie. W skrajnych przypadkach powinniśmy dopuszczać nawet wyrywanie takich zębów, ponieważ mogą one zainfekować pojawiające się zęby stałe (to właśnie tak zwany zębowy aparat stały jest ciągłym obiektem troski stomatologa, który musi myśleć perspektywicznie).
Jeśli zależy nam na dobrym stanie mleczaków – co będzie miało bezpośredni wpływ na zdrowie zębów stałych – powinniśmy ograniczać dziecku słodycze i sztucznie słodzone lekarstwa, regularnie od pierwszego roku życia uczęszczać do stomatologa i uczyć prawidłowej higieny jamy ustnej.

Zadbane i proste zęby nie tylko gwarantują ładny uśmiech, ale również ułatwiają właściwe dbanie o higienę jamy ustnej. Korygowaniem nieprawidłowości zębowych zajmuje się ortodoncja, czyli jedna z dziedzin stomatologii. W leczeniu wad zgryzu oraz zaburzeń w ustawieniu zębów w łukach zębowych bardzo często wykorzystywane są aparaty ortodontyczne. Ich różne typy umożliwiają dopasowanie odpowiedniego rodzaju aparatu do potrzeb danego pacjenta. Warto zdawać sobie sprawę z tego, dla kogo przeznaczone są aparaty ortodontyczne, jakie są korzyści z ich noszenia oraz jak długo trwa proces korygowania nieprawidłowości zębowych. 

Dlaczego warto nosić aparat ortodontyczny?

Istnieją rozmaite powody, dla których warto zdecydować się na profesjonalne leczenie ortodontyczne. Pierwszą, najbardziej oczywistą zaletą noszenia aparatu ortodontycznego jest możliwość uzyskania pięknego uśmiechu.
Krzywe, nieprawidłowo ułożone zęby mogą stanowić źródło wielu kompleksów. Pacjenci z takim problemem bardzo często zaciskają stanowczo wargi, unikając szerokiego uśmiechu. Warto zatem nosić aparat ortodontyczny, by cieszyć się wyrównanymi, prawidłowo ułożonymi zębami i promiennym, szczerym uśmiechem.
Poza widocznymi efektami estetycznymi, leczenie ortodontyczne ma także bardzo duży wpływ na zdrowie pacjenta. Korygowanie nieprawidłowości zębowych pozwala ograniczyć nadmierne ścieranie się zębów, wywołane, między innymi, wrodzonymi lub nabytymi wadami zgryzu.
Co ważne, prawidłowo ułożone zęby ułatwiają właściwe dbanie o higienę oraz zdrowie jamy ustnej – dużo łatwiej jest usunąć z nich resztki pokarmów, docierając do wszystkich zakamarków. W ten sposób można zapobiegać pojawianiu się próchnicy, jak również chorób przyzębia. Wady zgryzu niekiedy są także przyczyną chorób stawu skroniowo – żuchwowego oraz bólów głowy. Zniwelowanie nieprawidłowości zębowych za pomocą aparatu ortodontycznego może pomóc całkowicie pozbyć się dolegliwości bólowych, jeśli były one wywołane zaburzeniami w ustawieniu zębów.

Aparat ortodontyczny – jak zmienia rysy twarzy?

Warto zdawać sobie sprawę z tego, że leczenie ortodontyczne jest w stanie opóźnić procesy starzenia się twarzy. Wady zgryzu bardzo często powodują, że tkanki miękkie ulegają zapadnięciu, na skutek czego dochodzi do zwiotczenia skóry twarzy, a także pogłębienia zmarszczek. Prawidłowo ustawione zęby stanowią wsparcie dla tkanek miękkich, jak również powodują wygładzenie skóry.

Jak działa aparat ortodontyczny?

Przed rozpoczęciem leczenia ortodontycznego wiele osób zastanawia się, jak szybko widać efekty noszenia aparatu ortodontycznego. Warto wiedzieć o tym, że proces korygowania nieprawidłowości zębowych jest długotrwały – zazwyczaj zajmuje około dwóch lat. Jego dokładny przebieg zależy przede wszystkim od tego, jakiego rodzaju wada będzie poddawana leczeniu.
Co ważne, istnieją dwa główne typy aparatów ortodontycznych – ruchomy oraz stały. Pierwszy z nich jest stosowany zazwyczaj w przypadku dzieci, które nie zakończyły jeszcze procesu wymiany zębów mlecznych na stałe. Aparat ortodontyczny ruchomy pomaga w zmniejszaniu problemów, związanych z ułożeniem zębów, natomiast nie jest on przeznaczony do leczenia bardzo poważnych zaburzeń.

Jak aparat ortodontyczny prostuje zęby?

Bardziej skomplikowane nieprawidłowości zębowe koryguje się za pomocą aparatu ortodontycznego stałego. Umożliwia on, między innymi, zniwelowanie różnego rodzaju wad zgryzu, a także zmianę ułożenia zębów względem siebie. Proces prostowania zębów wymaga od pacjenta cierpliwości w oczekiwaniu na efekty. Aparat ortodontyczny stały wywiera nacisk na poszczególne partie zębów, dzięki czemu sukcesywnie przyczynia się do ich przemieszczenia, prowadząc do ich wyprostowania. Stopniowe przesuwanie zębów wynika z tego, że tam gdzie przemieszcza się ząb zanika tkanka kostna. W miejscu jego poprzedniego ułożenia tkanka kostna zaczyna się nawarstwiać. Powolny proces korygowania nieprawidłowości w ułożeniu zębów jest spowodowany tym, że zanikanie tkanki następuje szybciej niż jej odbudowa.

Kiedy wynaleziono aparat ortodontyczny?

Wbrew pozorom dbanie o stan uzębienia nie jest czynnością charakterystyczną jedynie dla czasów współczesnych. Usuwanie zębów, a także pierwsze próby pozbycia się próchnicy miały miejsce jeszcze przed naszą erą. Warto wiedzieć, że również w tamtych czasach próbowano borować zęby i wypełniać ubytki. Przed naszą erą powstawały także pierwsze protezy zębowe, które miały jedynie pełnić funkcję estetyczną – zdaniem historyków były one wykonywane w VIII w. p. n. e. przez Etrusków.
Pierwszy aparat ortodontyczny został stworzony natomiast w XVIII w. Jego twórcą był francuski chirurg oraz stomatolog – Pierre Fauchard, uznawany za ojca stomatologii. Do korygowania ustawienia zębów służyły mu płaskie metalowe paski o niewielkich rozmiarach, które były mocowane w jamie ustnej pacjenta przy użyciu nici. Co ciekawe, do jego osiągnięć zalicza się również wykonanie prototypu współczesnego fotela stomatologicznego. Kolejni wynalazcy starali się doprowadzić, między innymi, do leczenia wysuniętej żuchwy, przodozgryzów, a także stworzenia aparatu, umożliwiającego zwężenie lub rozszerzenie łuków zębowych.
Na początku XX w. (a dokładniej – w roku 1906) został opracowany cienkołukowy aparat stały. Jego pomysłodawcą był Edward Angle, który jest określany mianem ojca współczesnej ortodoncji. W czasach współczesnych powstały, między innymi, zamki samoligaturujące (zatrzaskowe) stosowane w aparatach oraz aparaty językowe.
Obecnie istnieje możliwość dopasowania aparatu ortodontycznego nie tylko do rodzaju nieprawidłowości zębowych, ale także do preferencji pacjenta. Możliwości współczesnej ortodoncji znacząco zwiększają komfort podczas leczenia.

Kiedy należy założyć aparat ortodontyczny?

O konieczności założenia aparatu na zęby decyduje lekarz ortodonta. Wskazanie do rozpoczęcia leczenia ortodontycznego może wystąpić zarówno u dzieci, jak i u osób dorosłych. W przypadku dzieci, pierwszą wizytę u ortodonty, w celu kontroli, warto odbyć w okolicach 7 roku życia.

Rodzaje wad zgryzu

Wady zgryzu, będące wskazaniem do założenia aparatu ortodontycznego, mogą być wrodzone – na przykład genetyczne – lub nabyte. Te drugie najczęściej są konsekwencją niewłaściwych nawyków w dzieciństwie i wynikają z takich czynności, jak: ssanie kciuka, obgryzanie paznokci lub zasysanie policzków. Aparaty ortodontyczne stosowane są, między innymi, w przypadku następujących nieprawidłowości:

• • Tyłozgryz

Wada ta polega na przesunięciu dolnego łuku zębowego względem górnego dotylnie.

• • Przodozgryz

Przodozgryz to wysunięcie zębów żuchwy względem zębów szczęki doprzednio.

• • Zgryz otwarty

Wada ta polega na niestykaniu się zębów górnych z zębami dolnymi.

• • Zgryz głęboki

Zgryz głęboki występuje wtedy, gdy siekacze górne przykrywają ponad połowę wysokości koron siekaczy dolnych.

• • Stłoczenie zębów

W przypadku tej wady zęby nachodzą na siebie – brakuje im miejsca, by we właściwy sposób ustawić się w łuku zębowym.

• • Szparowatość zębów

Wada ta polega na występowaniu odstępów pomiędzy zębami, które wynikają z tego, że wielkość zębów jest mniejsza od ilości dostępnego miejsca w łuku zębowym.

• • Zatrzymany ząb

W tym przypadku ząb nie wyrżnął się na powierzchnię dziąsła, mimo prawidłowego rozwoju.

Kto może nosić aparat ortodontyczny?

Aparat ortodontyczny jest przeznaczony do korygowania nieprawidłowości związanych z zębami. Pacjenci, którzy mają wątpliwości dotyczące ustawienia swoich zębów powinni udać się na konsultację do lekarza ortodonty. Specjalista zadecyduje, czy w tym konkretnym przypadku zachodzi potrzeba założenia aparatu ortodontycznego.
Co ważne, aparaty ortodontyczne nie są przeznaczone tylko dla dorosłych – mogą nosić je nawet dzieci. Jednakże, u osób w wieku od 4 do 12 lat, które posiadają chociaż część zębów mlecznych, stosowane są aparaty ruchome. Zazwyczaj należy zakładać je na noc oraz na kilka godzin w ciągu dnia. Młodzieży oraz osobom dorosłym przeważnie zaleca się założenie aparatu stałego, który jest w stanie skorygować bardziej skomplikowane nieprawidłowości zębowe.

Jakie są przeciwwskazania do noszenia aparatu ortodontycznego?

Przeciwwskazaniami do noszenia aparatu ortodontycznego mogą być:

• choroby związane z obniżeniem odporności organizmu,
• stany zapalne w jamie ustnej,
• choroby miazgi zęba,
• choroba przyzębia,
• cukrzyca,
• zaburzenia gospodarki hormonalnej.

Aparat ortodontyczny a ciąża

Nieodpowiednim momentem na założenie aparatu ortodontycznego jest ciąża. Leczenie bardzo często wymaga wykonywania zdjęć rentgenowskich, w celu dokonania oceny ustawienia korzeni zębowych. Promieniowanie rentgenowskie może być niebezpieczne dla dziecka, dlatego wykonywanie zdjęć jest niewskazane w przypadku kobiet w ciąży. Poza tym w okresie ciąży mogą występować problemy z dziąsłami, które stają się wrażliwe oraz rozpulchnione. Dbanie o higienę jamy ustnej z aparatem ortodontycznym byłoby utrudnione z powodu krwawiących tkanek.

Który aparat ortodontyczny wybrać?

Intensywny rozwój ortodoncji spowodował, że pacjenci mają do wyboru szereg różnego rodzaju aparatów ortodontycznych. Dzięki temu mogą znaleźć taki, który odpowiada ich osobistym preferencjom. Wybór aparatu musi zostać skonsultowany z lekarzem ortodontą. Będzie on w stanie ocenić, czy w danym przypadku nie ma przeciwwskazań do zastosowania konkretnego typu aparatu.

Aparat ortodontyczny – rodzaje

Wśród aparatów ortodontycznych wyróżnia się dwa główne typy – ruchomy oraz stały. Ruchomy aparat ortodontyczny jest przeznaczony przede wszystkim dla dzieci. Składa się on akrylowej płytki, drutów oraz klamer. Może zawierać również takie elementy, jak śruba czy sprężyna.
W leczeniu osób, które zakończyły proces wymiany zębów mlecznych, na stałe stosuje się aparaty ortodontyczne stałe. Wyjątkiem jest aparat przezroczysty, który ma formę niewidocznych nakładek. Dopasowywane są one indywidualnie do każdego pacjenta. Tego typu aparat wyjmuje się jedynie podczas jedzenia oraz mycia zębów. Osoby dorosłe mogą także zdecydować się na jeden ze stałych aparatów – wyróżniamy ich następujące rodzaje:

• • Aparaty ligaturowe (tradycyjne)

To standardowe aparaty ortodontyczne. Składają się one z takich elementów, jak: łuki, ligatury (gumeczki) oraz zamki. Oprócz tradycyjnego aparatu z zamkami metalowymi pacjenci mogą także zdecydować się na aparat estetyczny z zamkami ceramicznymi, porcelanowymi, kryształowymi lub szafirowymi. Istnieje również możliwość założenia aparatu antyalergicznego, w którym wykorzystywane są stopy tytanu.

• • Aparaty samoligaturujące

W tego typu aparatach ortodontycznych nie ma ligatur. Występują natomiast zamki – pacjent może zdecydować się na wersję metalową lub estetyczną. Warto wiedzieć o tym, że okres leczenia przy wykorzystaniu aparatu samoligaturującego może być krótszy niż w przypadku aparatu tradycyjnego.

• • Aparaty lingwalne

To aparaty, które składają się z zamków umieszczonych od wewnętrznej strony zębów. Oznacza to, że są one prawie niezauważalne w codziennym życiu. Założenie aparatu lingwalnego może jednak wiązać się z niewyraźnym mówieniem w początkowym okresie leczenia ortodontycznego.

Aparat ortodontyczny – jak się przygotować?

Pierwszym krokiem, który należy wykonać przed założeniem aparatu ortodontycznego, jest wizyta u stomatologa. Dentysta powinien skontrolować stan uzębienia pacjenta, wypełnić ubytki oraz wykonać dokładne oczyszczanie – skaling i piaskowanie. Ortodonta zleca również wykonanie zdjęć rentgenowskich, które umożliwią mu ocenę ustawienia zębów. Przed założeniem aparatu ortodontycznego warto wiedzieć, ile kosztuje leczenie oraz jak należy dbać o higienę jamy ustnej.

Aparat ortodontyczny – cena

Leczenie ortodontyczne może być finansowane przez NFZ w przypadku pacjentów poniżej 12 roku życia. Warto wiedzieć, że finansowane są jedynie aparaty ortodontyczne ruchome. Przed założeniem aparatu opracowuje się indywidualny plan leczenia, który określa indywidualnie koszt aparatu oraz podaje szacunkowy czas leczenia.
Osoby, które decydują się na założenie aparatu stałego, mają do wyboru dwie opcje: opłacenie aparatu podczas jednej wizyty lub rozłożenie płatności na raty.
Cena aparatu jest uzależniona od jego rodzaju – jeden łuk aparatu metalowego może kosztować około 2 tysiące złotych, natomiast cena w przypadku aparatu samoligaturującego oscyluje wokół 3 – 4 tysięcy za jeden łuk. Pacjent ponosi także koszty wizyt kontrolnych, których cena zaczyna się od 80 zł.

Aparat ortodontyczny czy licówki?

Niewielkie nieprawidłowości zębowe można zniwelować, wykorzystując licówki. To dobre rozwiązanie dla osób z małymi wadami zgryzu, które nie chcą decydować się na długotrwałe noszenie aparatu ortodontycznego i częste wizyty u lekarza ortodonty.
Warto jednak wiedzieć, że licówki nie są w stanie zlikwidować skomplikowanych nieprawidłowości. Dają one przede wszystkim efekt estetyczny – zmniejszenie niewielkiej wady zgryzu jest w tej sytuacji dodatkową zaletą.

Jak dbać o aparat ortodontyczny?

Jak jeść z aparatem ortodontycznym?

W początkowym etapie leczenia ortodontycznego pacjent może odczuwać dyskomfort, spowodowany założeniem aparatu. Powinien wtedy spożywać produkty rozdrobnione, między innymi, kremowe zupy, pulpety oraz jogurty.
Przez cały okres noszenia aparatu ortodontycznego należy ograniczyć jedzenie ciągnących się produktów, które mogą przyklejać się do zamków i powodować ich odczepianie. Warto zrezygnować z gumy do żucia, lepiących się cukierków oraz karmelu. Pacjenci nie powinni również jeść twardych owoców w całości – najlepiej rozdrobnić je, by ułatwić sobie gryzienie.
W czasie leczenia należy ograniczyć jedzenie orzechów, sucharów, pestek i nasion, które mogą uszkodzić aparat, wyginając łuk lub powodując odczepienie zamków. Dobrze jest także zmniejszyć częstotliwość spożywania produktów barwiących (na przykład kawy i czerwonego wina). Mogłyby one przyczynić się do odbarwiania ligatur.

Jak myć zęby z aparatem ortodontycznym?

Pacjenci, rozpoczynający leczenie ortodontyczne, powinni przygotować się na to, że ich zęby będą wymagały dokładniejszej pielęgnacji. Do aparatu ortodontycznego mogą przyklejać się resztki jedzenia, dlatego warto myć zęby po każdym posiłku. W tym celu należy stosować dwie szczoteczki – jedną standardową i drugą, specjalistyczną, przeznaczoną do mycia trudno dostępnych miejsc. Przestrzenie międzyzębowe warto oczyszczać przy wykorzystaniu nici dentystycznej. Wybór odpowiedniej szczoteczki do zębów, jak i pasty do zębów należy skonsultować z ortodontą.

Kiedy zdejmuje się aparat ortodontyczny?

Długość okresu leczenia ortodontycznego jest zależna od tego, z jakim rodzajem nieprawidłowości zębowych mamy do czynienia. To kwestia indywidualna, którą warto omówić z ortodontą. Jednakże stały aparat ortodontyczny nosi się zazwyczaj około dwóch lat – okres ten może być zarówno krótszy, jak i dłuższy.

Aparat retencyjny

Po zdjęciu aparatu stałego konieczne jest utrwalenie efektów leczenia. W tym celu stosowane są aparaty retencyjne. Mają one za zadanie utrzymać zęby we właściwym położeniu, które udało się osiągnąć za pomocą aparatu ortodontycznego. Aparaty retencyjne mogą być zarówno ruchome, jak i stałe. Mogą, na przykład, przyjmować formę drutów, przyklejanych od wewnętrznej strony zębów.
Długość okresu retencji jest zależna od konkretnego przypadku i decyduje o niej lekarz ortodonta. W tym czasie również konieczne jest odbywanie wizyt kontrolnych, podczas których ortodonta będzie mógł zweryfikować, jak długo należy jeszcze korzystać z aparatu retencyjnego.

Aparat ortodontyczny – przed i po

Osoby, noszące aparat ortodontyczny, zazwyczaj nie mogą doczekać się momentu jego ściągnięcia. Powodem może być chęć spożywania ulubionych twardych produktów. Warto zdecydować się na długotrwałe leczenie za pomocą aparatu ortodontycznego – w wielu przypadkach efekty są spektakularne. Prawidłowo ustawione zęby dodają pacjentom pewności siebie, ponieważ lepiej się prezentują. Po zakończeniu okresu leczenia odczuwa się również zmianę w pielęgnacji jamy ustnej – proste zęby o wiele łatwiej oczyścić, docierając do wszystkich zakamarków.

Współczesna ortodoncja umożliwia uzyskanie pięknego uśmiechu. Pomaga pacjentom w pozbyciu się kompleksów, związanych z wrodzoną lub nabytą wadą zgryzu albo skrzywionymi zębami. Istnienie wielu rodzajów aparatów ortodontycznych powoduje, że każdy znajdzie odpowiedni dla siebie typ. Choć leczenie ortodontyczne wymaga cierpliwości w oczekiwaniu na efekty, to warto skorzystać z pomocy ortodonty. Dobrym powodem są nie tylko względy estetyczne, ale również zdrowotne.

Parodontoza – co to jest?

Parodontoza to inaczej zapalenie przyzębia, które dzieli się na cztery typy:

• dorosłych (najczęściej spotykana choroba przyzębia; występująca u około 70% ludzi; rozwój choroby jest długotrwały, jej oznaką jest początkowo duża ilość płytki bakteryjnej; początki pojawiają się zwykle w okolicach 30 roku życia i dotyczą przede wszystkim trzonowców i siekaczy – finałem choroby jest rozchwianie zębów);
• szybko postępujące (dotyczy do 5% pacjentów z parodontozą: choroba rozpoczyna się po 20 roku życia; przebiega z zapaleniem dziąseł (odczyn ze stanem zapalnym) oraz z zanikiem kości wyrostka zębodołowego);
• młodzieńcze (pojawia się około 13 roku życia, jest dolegliwością dotykającą mniej niż 1% chorych; charakteryzuje się szybkim przebiegiem – nawet do pięciu razy szybszym niż w przypadku parodontozy dorosłych – i kończy się szybką destrukcją kości);
• przed okresem dojrzewania (pojawia się już u dzieci około 4 roku życia).

Wymienione rodzaje parodontozy wskazują jasno, że nie jest to przypadłość o jednoznacznej przyczynie: w większości wypadków jest ona skutkiem nagromadzenia się różnych czynników, niekoniecznie mających katalizator w postaci niewłaściwej higieny jamy ustnej (choć stomatolodzy ostrzegają, że już po czterodniowej przerwie w myciu zębów pojawiają się pierwsze stany zapalne dziąseł).
Zazwyczaj parodontoza jest spowodowana czynnikiem genetycznym i osłabieniem układu odpornościowego. Stąd też nawet u osób, które regularnie szczotkują zęby, choroba może pojawić się niepostrzeżenie. Warto nadmienić, że u osób starszych występuje ona rzadziej niż u młodych czy kobiet w ciąży.

Parodontoza – przyczyny i skutki

Według najnowszych badań parodontoza może być skutkiem działalności bakterii, których nie wiąże się z powodowaniem stanów zapalnych:

• Selenomonas, gatunek beztlenowych bakterii zwykle o sierpowatym kształcie, u człowieka występujące w jamie ustnej (ich liczebność zależy od stanu zdrowia i diety), związane prawdopodobnie z fermentacją cukrów; jest jedną z bakterii podejrzanych o powodowanie chorób przyzębia;
• Krętek blady, gatunek spiralnej bakterii, u człowieka odpowiedzialnej m.in. za kiłę;
• Prevotella, gatunek bakterii beztlenowych, wchodzących w skład mikroflory jamy ustnej; przeniesiona do innych narządów może odpowiadać za nieprawidłowy rozwój płodu czy reumatoidalne zapalenie stawów.

• Takie podejście do parodontozy pozwala na proponowanie nowych metod jej wykrywania: poprzez oznaczanie konkretnych bakterii, które odpowiadają za pogłębianie się kieszonek zębowych.

  Tradycyjnie za powstanie tej choroby obwinia się przede wszystkim niedostateczne dbanie o stan uzębienia. Według większości specjalistów parodontoza powstaje poprzez zaniedbanie powstrzymywania rozwoju płytki nazębnej, która zajmuje coraz większe obszary zęba i wnika pod dziąsło, powodując tam stany zapalne. Kolejne zapalenia stają się świetną pożywką dla bakterii, które kolonizują powstałe kieszenie przyzębowe, w konsekwencji prowadząc do osłabienia osadzenia zęba i – z czasem – jego wypadnięcia.

  Skutki paradontozy

  Nieleczona choroba powoduje nieświeży zapach z ust, stopniowe chwianie się zębów oraz ich późniejszą utratę.
  Trzeba pamiętać, że wbrew pozorom nawet, kiedy już stracimy osłabiony w ten sposób ząb, to nie oznacza to automatycznie końca kłopotów: niewygojone dziąsło staje się łatwym celem dla dalszej, niszczycielskiej aktywności bakterii.

  Parodontoza – objawy

  Jednymi z pierwszych objawów choroby są nieświeży oddech bądź powtarzające się zapalenia dziąseł. Dolegliwości te są często bagatelizowane. Zapach z ust maskujemy żuciem aromatyzowanych gum bądź specjalnymi odświeżaczami, a zaczerwienione i obrzmiałe dziąsło jedynie obserwujemy, czekając, aż samo wróci do normy, bądź smarujemy popularnym Sacholerm czy przepłukujemy Dentinoxem. Niestety to właśnie pierwsze kroki rozwijającej się parodontozy najłatwiej zatrzymać, o wiele trudniej walczyć z rozwiniętą chorobą.

  Krwawienie z dziąseł

  Kolejnym objawem, który często lekceważymy, jest krwawienie z dziąseł, które zwykle utożsamiamy z używaniem zbyt twardej szczoteczki czy też nieumiejętnym myciem zębów. Kolejnym: uczucie, że ząb (bądź ich większa ilość) jest usadowiony niepewnie lub się chwieje.

  Zapach z ust

  Dodatkowym sygnałem, który powinien zwrócić naszą uwagę, jest sygnalizowanie przez otoczenie, że zmienił się zapach z naszych ust. Oczywiście, stanem ostatecznym jest stan, kiedy wypadają zęby – jednak zanim to nastąpi, możemy spodziewać się negatywnego wpływu parodontozy na nasz cały organizm. Już dekady temu udowodniono, że aż ¼ chorób serca i układ krwionośnego była spowodowana przez bakterie, które wraz z krwią z dziąseł dostawały się do serca i naczyń krwionośnych. Jednym słowem często, aby zahamować problemy kardiologiczne, należy przyjrzeć się uważniej swojemu uzębieniu – po rozprawieniu się z próchnicą i zapaleniem przyzębia często okazuje się, że leki “na serce” nie są nam więcej potrzebne.

  Parodontoza – czy jest dziedziczna?

  Niestety, trzeba już na wstępie zaznaczyć, że choroba ta jest dziedziczna. Taki stan rzeczy nie oznacza automatycznego wyroku, ale jedynie pewną potencjalność: przy sprzyjających warunkach będziemy mieć tendencje do zachorowań na parodontozę.

  Jednak, jeśli jesteśmy świadomi zagrożenia, możemy się przed nim chronić. Podstawą są regularne wizyty u dentysty, w okresie co najmniej raz w roku; duże znaczenie ma również prześwietlenie zębów (będą na nim widoczne przerwy pomiędzy zębem a kością i pozwolą specjaliście podjąć właściwe leczenie).
  Jeśli zaobserwowaliśmy u rodziców bądź dziadków problemy tego rodzaju, powinniśmy zadbać przede wszystkim o to, by nie dopuścić do rozwoju kamienia nazębnego – warto pamiętać, że raz w roku możemy w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia ściągnąć bezpłatnie kamień. Przy obciążeniu genetycznym warto nie poprzestawać jedynie na bezpłatnym zabiegu i drugi raz w ciągu roku skorzystać z zabiegu komercyjnego. Dobrym rozwiązaniem będzie skorzystanie z usługi piaskowania i lakierowania: piaskowanie usuwa resztki kamienia z najtrudniej dostępnych załamań zęba, a lakierowanie zabezpieczy je przed szybkim ponownym powrotem kamienia.

  Pasta do zębów – przeciwdziałanie zapaleniu zębów

  Poza tym silnym zabezpieczeniem będzie odpowiednia pasta do zębów: jedna z często polecanych, Lacalut Activ, zawiera środki, które mają bezpośredni wpływ na ochronę przed parodontozą (m.in. mleczan gliny, alantoina, bisabolol, chloroheksedryna). Warto pamiętać, że choroba ta dziedziczona jest przede wszystkim w linii matka-dziecko: jeśli więc nasza matka ma problemy z parodontozą, to istnieje, niestety, znaczna szansa, że nie ominą one i nas.

  Parodontoza – jak leczyć?

  Choroby przyzębia charakteryzują się przewlekłym przebiegiem, przez co z jednej strony skazują pacjenta na dużo samozaparcia, niezbędnego do długotrwałego leczenia, z drugiej – niejednokrotnie leczenie słono kosztuje, a każdy miesiąc wymaga wizyty u specjalisty. Stawka jest jednak wysoka: zatrzymanie bądź przynajmniej spowolnienie przebiegu choroby tak, by pacjent jak najdłużej zachował własne uzębienie. W skrajnych wypadkach, kiedy choroba jest już znacznie zaawansowana, celem jest przyniesienie ulgi w bólu oraz opóźnienie wypadania zębów.

  Profilaktyka

  Warto pamiętać, że parodontoza to w pierwszej kolejności profilaktyka, dopiero w drugiej leczenie. Przykład stanowi choćby statystyka Światowej Organizacji Zdrowia, według której aż połowy zachorowań u dzieci można uniknąć poprzez poprawę higieny jamy ustnej.
  Leczenie według wskaźnika periodontologicznych potrzeb (Community Periodontal of Treatment Needs, w skrócie CPITN):

  • w przypadku zdrowego przyzębia i krwawienia z dziąseł po delikatnym zgłębnikowaniu: wystarczy instruktaż higieny jamy ustnej;
  • w przypadku kamienia nazębnego i nawisających brzegów wypełnień oraz kieszonek dziąsłowych do 5,5 mm: poza instruktażem higienicznym należy stosować skaling wraz z usuwaniem nawisów;
  • w przypadku kieszonek dziąsłowych większych niż 6mm: poza instruktażem, skalingiem i usuwaniem nawisów należy stosować leczenie kompleksowe.

  Choroby przyzębia leczy się metodami podstawowymi (czyli niechirurgicznymi), chirurgicznymi, ogólnymi, poprzez korektę zgryzu, unieruchamianie zębów. Współczesna nauka wskazuje jednoznacznie, że w przypadku kieszeni przyzębnych nie przekraczającym 6 mm metody niechirurgiczne są tak samo skuteczne, jak chirurgiczne. Dopiero poważne stadia choroby, z kieszeniami przekraczającymi 6 mm, wymagają interwencji chirurgicznej.

  Parodontoza – do jakiego lekarza?

  Leczenie parodontozy obliguje nas do wizyty u specjalisty periodontologa: warto jednak pamiętać, że ponad połowę zabiegów, związanych z powrotem do zdrowia, może z sukcesem wykonać zwykły stomatolog. Możliwy więc jest następujący scenariusz: korzystamy z konsultacji periodotologicznejw celu właściwego zdiagnozowania problemu, po czym pierwszą część leczenia przeprowadzamy pod kontrolą lekarza dentysty zachowawcy. Jest to możliwe, ponieważ podstawowe leczenie opiera się na:

  • usunięciu złogów nazębnych poddziąsłowych i płytki bakteryjnej;
  • usunięciu martwego cementu korzeniowego;
  • wyrównaniu nawisów wypełnień;
  • wygładzeniu powierzchni korzeni i szyjek zębów (płytka bakteryjna będzie wolniej się odkładać).

  Konsultacja periodontologiczna

  Wyżej wymienione techniki stosuje się dopiero po uprzednim usunięciu kamienia naddziąsłowego, który z powodzeniem może wykonać higienistka stomatologiczna (wspomniany już skaling, piaskowanie i lakierowanie). Dopiero tak przygotowanym uzębieniem zajmuje się periodontolog, który skupia się na złogach poddziąsłowych (ze szczególnym uwzględnieniem usunięcia cementu korzeniowego, który jest siedliskiem całej masy bakterii). Według metodologii periodontologicznych potrzeb leczniczych (CPITN), specjalista periodontolog powinien zajmować się jedynie najtrudniejszymi przypadkami parodontozy, a zdecydowana większość zabiegów może być wykonywana przez stomatologa.

  Trzeba wspomnieć, że w związku z nie do końca jednoznaczną genezą wielu przypadków zapalenia przyzębia (czynniki genetyczne, higieniczne, środowiskowe a nawet związane z płcią czy rasą) powodują w trudnych przypadkach konieczność konsultacji ze specjalistami z innych dziedzin medycyny (choćby immunologów czy genetyków).

  Parodontoza – domowe sposoby

  Podstawowe czynniki, które narażają nas na zapalenie przyzębia, to problemy z próchnicą i gromadząca się płytka nazębna – aby zwiększyć swoje szanse na zduszenie paradontozy w zarodku, powinniśmy zadbać w ramach prewencji o właściwą higienę jamy ustnej, odporność całego ciała i dietę, która nie nadwyręża naszych zębów. W praktyce sprowadzi się to do nauki szczotkowania zębów, dbanie o samopoczucie i okazjonalne przyjmowanie witamin i minerałów oraz dietę ubogowęglowodanową (a przynajmniej ograniczającą cukry proste). Osobnego komentarza wymaga suplementacja koenzymem Q10, który występuje niemal w każdej komórce naszego ciała, a który tracimy nie tylko z wiekiem, ale również poprzez wysiłek fizyczny. Brak tego koenzymu powoduje słabszą regenerację komórek, gorszą przemianę tłuszczy i białek, poprawia dotlenienie komórek i chroni przed wpływem wolnych rodników. To właśnie niski poziom Q10 (a nie brak witaminy) diagnozuje się masowo u osób cierpiących na parodontozę. Suplement ten bez trudu kupimy na własną rękę (recepta nie jest wymagana), jedynym ograniczeniem może być jego cena: środek dobrej i wiarygodnej marki, wystarczający na co najmniej miesięczną kurację o odpowiednim stężeniu, to wydatek około 200 zł.
  W domowym zaciszu możemy walczyć z zapaleniami przyzębia stosując kuracje ziołowe:

  • z kory dębu (niska cena: około 3 zł za 100 gr; powinniśmy stosować ją 2 razy na dobę: zapewnia działanie bakteriobójcze i ograniczające mikrokrwawienia;
  • z kłącza pięciornika (około 6 zł za 100 gr; 2 gr ziół gotujemy przez kwadrans w 100 ml wody; stosujemy do walki ze stanami zapalnymi w jamie ustnej);
  • koszyczek rumianku (ok 12 zł za 100 gr; 2 gr ziół zalewamy wrzątkiem 150-200 ml wrzątku i po kwadransie powoli pijemy, płukając usta; działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe.

  Należy pamiętać, że leczenie domowe jest skuteczne jedynie w przypadku wczesnego stadium choroby.

  Parodontoza a implanty

  Choć na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że kiedy parodontoza pozbawi nas własnych zębów, będziemy mogli zadbać o nasze zdrowie i wygląd, stosując implanty zębowe, to w rzeczywistości kwestia ta nie jest tak jednoznaczna. Oczywiście, estetyka naszego uśmiechu zyskałaby bardzo dużo, jednak implant nie jest w żaden sposób środkiem zaradczym, który pozwoli nam opanować tę przypadłość. Według specjalistów na wszczepionym implancie ciągle będą gromadziły się bakterie, co sprawi, że infekcja przeniesie się na pozostałe zdrowe zęby. Dodatkowo warto pamiętać, że tak jak parodontoza doprowadziła do przemieszczenia i rozchwiania naszych własnych zębów, tak doprowadzi do osłabienia mocowania implantu, który również może nam zwyczajnie wypaść. Jeśli dodamy do tego cenę wstawienia implantu, może okazać się, że narażamy się na potężne wydatki, które przyniosą nam jedynie iluzoryczny spokój.

  Warunkiem koniecznym do rozważenia stosowania implantu jest wyleczenie zapalenia przyzębia i doprowadzenie do zniknięcia zmienionej poddziąsłowo tkanki oraz do zakończenia nawracających stanów zapalnych. Wprowadzenie implantu do kości to jedynie początek drogi, jaki ten tytanowy wkład musi przejść w ludzkim organizmie – kolejne półrocze to adaptacja wkrętu przez kość (zakotwiczenie się implantu w kości).

  Jak widzimy, jeśli zmiany spowodowane przez parodontozę będą zaawansowane, to implant zwyczajnie nie będzie miał miejsca zakotwiczenia. Z drugiej strony choroba, która poczyniła już duże spustoszenie w kości szczęki, musi być zastopowana przez natychmiastowe usunięcie zęba – w takim wypadku tylko po upływie miesięcy, w trakcie których pacjent dbał o prawidłowe odbudowanie szczęki i dziąsła, może starać się o wszczepienie implantu zębowego. Tak wstawiony implant może być niezbędny choćby po to, by proteza miała stabilny punkt zaczepienia.

  Parodontoza – zapobieganie

  Podstawą w profilaktyce parodontozy jest kontrola lekarska: w przypadku agresywnej odmiany tej przypadłości, która dotyka około 10% społeczeństwa, pojawia się ona niezależnie od środków zapobiegawczych czy stosowanej higieny jamy ustnej.

  Kontrola dentystyczna i skaling

  Jedynie kontrola dentystyczna jest w stanie stwierdzić postępowanie choroby. Warto więc przede wszystkim zadbać o regularne wizyty u dentysty, zwłaszcza, jeśli zauważymy jakiekolwiek objawy wczesnej parodontozy (wrażenie słabszego osadzenia zęba, krwawienie podczas mycia, szybko pojawiający się kamień nazębny). W walce z osadem na uzębieniu niezwykle pomocny będzie skaling, czyli zabieg usuwania kamienia nazębnego z szyjek zębowych. Najbardziej popularnym rodzajem tego zabiegu jest skaling naddziąsłowy (dentysta oczyszcza z kamienia koronę zęba), znacznie rzadziej wykonuje się skaling poddziąsłowy, w którym usunięty zostaje kamień spod dziąsła. Najczęściej wykonuje się ten zabieg, wykorzystując metodę frezowania (mechaniczne odrywanie kamienia poprzez szybko obracający się frez, chłodzony cieczą), metodą ultradźwiękową (skaler ultradźwiękowy) oraz laserową (skaler laserowy) i chemiczną (30% roztwór nadtlenku wodoru).

  Dieta i używki

  Na powstawanie kamienia nazębnego największy wpływ ma dieta i używki – udowodniono, że osoby palące papierosy i pijące dużo kawy i herbaty są o wiele bardziej narażone na kamień niż te osoby, które unikają podobnych używek. Niestety, duże znaczenie ma nie tylko czynnik barwiący, ale również udział bakterii: dieta bogata w węglowodany, zwłaszcza w cukry proste, jest prostą drogą do powstawania kamienia nazębnego. Warto również pamiętać, że kiedy już zauważymy na naszym uzębieniu wspomniane przebarwienia, nie usuniemy ich skutecznie w warunkach domowych – niezbędne będzie piaskowanie bądź skaling w gabinecie dentystycznym.

  Jeśli z przyczyn genetycznych, dietetycznych, zdrowotnych bądź higienicznych znaleźliśmy się w obszarze ryzyka zagrożenia parodontozą, warto stosować jak najszerszą profilaktykę, której naczelnym dezyderatem powinny być coroczne wizyty kontrolne u dobrego stomatologa, dwukrotnie w ciągu roku powinniśmy stosować zabieg skalingu bądź piaskowania, a co kilka lat możemy zrobić pantomogram. Niestety, profilaktyka nie zawsze uchroni nas przed chorobą, ale na pewno zabezpieczy przed utratą zębów, bólem i potencjalnymi zagrożeniami dla innych narządów, zwłaszcza serca.

•  

Co to jest grzybica jamy ustnej?

Grzybica jamy ustnej (inaczej: kandydoza jamy ustnej, drożdżyca jamy ustnej, grzybica gardła) jest jedną z najczęściej występujących schorzeń jamy ustnej. Stanowi powierzchowne zapalenie błon śluzowych wywołane przez drożdżaki z rodzaju Candida. Chociaż drobnoustroje te bytują na błonach śluzowych u znacznej części populacji, tylko niektóre osoby doświadczają objawów tego schorzenia.

Grzybica jamy ustnej jest chorobą, która występuje w dwóch postaciach klinicznych: ostrej i przewlekłej. Z uwagi na czas trwania objawów, wyróżnić można:

• kandydozę ostrą rzekomobłoniastą – występuje zarówno u niemowląt (w postaci charakterystycznych pleśniawek), jak i osób dorosłych (tutaj często nie daje żadnych objawów)
• kandydozę ostrą zanikową (inaczej rumieniowa, poantybiotykowa) – cechą charakterystyczną są obszary zanikania prawidłowej błony śluzowej
• kandydozę przewlekłą rzekomobłoniastą – typowe jest utrzymywanie się objawów choroby przez dłuższy czas
• kandydozę przewlekłą zanikową – obejmuje protetyczne zapalenie jamy ustnej, zapalenie kącików ust, romboidalne zapalenie języka; często jest skutkiem długotrwałej doustnej antybiotykoterapii
• kandydozę przewlekłą rozrostową – najczęściej występuje u osób palących papierosy (głównie mężczyzn po 30 roku życia).

Natomiast w zależności od zasięgu, kandydoza jamy ustnej może mieć charakter:

• pierwotny – typowe są zmiany obejmujące wyłącznie obszar jamy ustnej
• wtórny – zmiany pojawiają się nie tylko w jamie ustnej, ale rozprzestrzeniają się na błony śluzowe i skórę innych części ciała.

W leczeniu grzybicy jamy ustnej ważne jest rozpoznanie. Dlatego w razie niepokojących zmian, należy zgłosić się do specjalisty.

Co wywołuje grzybicę jamy ustnej?

Grzybica jamy ustnej jest chorobą wywoływaną przez saprofityczne drożdżaki z rodzaju Candida – głównie Candida albicans. Bytują one w jamie ustnej nawet 50% osób dorosłych i 65% dzieci.
Nie u każdego jednak dochodzi do wystąpienia objawów choroby.
Z czego to wynika? Okazuje się, że kandydoza jest schorzeniem, które pojawia się na skutek wystąpienia pewnych czynników sprzyjających.

Czynniki sprzyjające grzybicy jamy ustnej

• Obniżona odporność

Drożdżyca jamy ustnej najczęściej atakuje osoby, u których stwierdzono zaburzenia w funkcjonowaniu układu immunologicznego – zarówno nabyte (np. AIDS), jak i wrodzone (np. PGA). Choroba może rozwijać się również po infekcji bakteryjnej lub wirusowej.

• Zaburzenia metaboliczne i hormonalne

Kandydoza pojawia się często u osób ze stwierdzonymi zaburzeniami metabolicznymi (np. cukrzycą) lub zaburzeniami gospodarki hormonalnej (np. choroby tarczycy, niedoczynność nadnerczy, nadczynność przytarczyc).

• Niewłaściwa dieta i niedobory składników odżywczych

Grzybica jamy ustnej może być następstwem stosowania niewłaściwej diety, która prowadzi do niedoborów takich składników odżywczych jak np. kwas foliowy, żelazo, witamina C.

• Przyjmowanie niektórych leków

Zwiększone zachorowanie na kandydozę obserwowane jest u pacjentów przyjmujących niektóre leki, np. antybiotyki, cytostatyki, kortykosteroidy.

• Fizjologiczne czynniki ryzyka

Do czynników ryzyka grzybicy jamy ustnej zalicza się również: okres noworodkowy, ciążę, grupę krwi 0, wiek powyżej 50 lat (dotyczy kobiet), palenie papierosów.
Warto przy tym podkreślić, że grzybicze zapalenie jamy ustnej bardzo rzadko jest następstwem zakażenia egzogennego.

Grzybica jamy ustnej a zęby

Drożdżyca jamy ustnej – z uwagi na miejsce występowania – może mieć ścisły związek z zębami.
Wśród przyczyn grzybicy języka (określanej również jako grzybica gardła) wymienić można m.in.:

• niewłaściwą higienę jamy ustnej
• zmianę flory bakteryjnej w ustach
• stany zapalne błony śluzowej
• mechaniczne mikrourazy zębów
• dietę obfitującą w węglowodany – cukier jest nie tylko pożywką dla bakterii próchniczych, ale również drożdżaków
• ubytki próchnicze w zębach
• obecność kieszonek dziąsłowych.

Są to główne czynniki, które sprzyjają rozwojowi drożdżaków Candida, wywołujących nieprzyjemne objawy chorobowe – z białym nalotem na języku oraz nieprzyjemnym zapachem z ust na czele.

Kandydoza u osób starszych

Warto przy tym podkreślić, że dość częstą przyczyną kandydozy jamy ustnej u osób starszych są uszkodzenia błony śluzowej. Dochodzi do nich m.in. na skutek nieprawidłowo dopasowanych protez zębowych. Następstwem uszkodzeń jest tzw. protetyczne zapalenie jamy ustnej, które stanowi postać kandydozy przewlekłej zanikowej. Choroba objawia się występowaniem zmian rumieniowych (mniej lub bardziej rozległych) – ograniczających się do miejsca kontaktu z czynnikiem drażniącym lub pojawiających się na całej błonie śluzowej. W miarę rozwoju choroby mogą wystąpić zmiany przerostowe, które będą wymagać interwencji chirurgicznej.

Biorąc pod uwagę powyższe przyczyny, zasadne wydaje się być stwierdzenie, że… zdrowie zaczyna się od zębów.
Wystarczy niewłaściwa higiena jamy ustnej czy nieleczona próchnica, aby bytujące w jamie ustnej drożdżaki zasiały spustoszenie, prowadząc do powstania poważnych zmian.

Grzybica jamy ustnej – jak rozpoznać?

Drożdżyca jamy ustnej jest chorobą, która daje dość typowe objawy. Dzięki charakterystycznym symptomom, schorzenie można szybko rozpoznać i podjąć odpowiednie leczenie.

Objawy ogólne kandydozy jamy ustnej

Ogólne objawy kandydozy to m.in. owrzodzenie jamy ustnej, biały nalot na języku (tak manifestuje się m.in. grzybica jamy ustnej u dziecka w okresie noworodkowym), nieprzyjemny zapach z ust, ból języka, ból dziąseł, wrażenie suchości w gardle.

Warto jednocześnie podkreślić, że niektóre symptomy będą zależeć od tego, jakim rodzajem kandydozy osoba chora ma do czynienia. I tak:

• grzybica ostra rzekomobłoniasta – u noworodków objawia się miękkimi wykwitami przypominającymi zsiadłe mleko (tzw. pleśniawki), zaś u dorosłych występują kożuchowate zmiany
• kandydoza przewlekła rzekomobłoniasta – objawia się kożuchowatymi wykwitami (jak w grzybicy o ostrym przebiegu), jednak zmiany mają tendencję do krwawienia przy próbie usunięcia i utrzymują się znacznie dłużej
• kandydoza ostra zanikowa – manifestuje się występowaniem czerwonych plam, zanikiem brodawek nitkowatych, bólem oraz uczuciem suchości w gardle
• drożdżyca przewlekła rozrostowa – objawia się występowaniem białawych grudek i płytek wyraźnie odgraniczonych, których nie da się usunąć.

Objawy kandydozy przewlekłej zanikowej są dość zróżnicowane – zależą od postaci:

• protetyczne zapalenie jamy ustnej – typowe są zmiany rumieniowe, które z czasem przekształcają się w zmiany przerostowe (bolesne grudki na podniebieniu)
• zapalenie kącików ust – typowe są pęknięcia i krwawienia, które mogą prowadzić do powstania ziarninowej nadżerki
• romboidalne zapalenie języka – dochodzi do zaniku brodawek nitkowatych, a na powierzchni mogą pojawić się guzki z tendencją do twardnienia.

Rozpoznanie grzybicy jamy ustnej następuje po analizie objawów. Jeżeli pojawiają się wątpliwości, wówczas specjalista pobiera materiał ze zmian patologicznych. Po przeprowadzeniu badań mykologicznych można postawić trafną diagnozę i opracować odpowiedni plan leczenia.

Jak leczyć grzybicę jamy ustnej?

Drożdżycy jamy ustnej nie można bagatelizować – nieleczona może mieć poważne konsekwencje zdrowotne. Szczególnie w przypadku osób o obniżonej odporności może dojść do rozprzestrzenienia się zakażenia na cały organizm i zaatakowania wielu ważnych narządów, np. żołądka, dwunastnicy, jelita cienkiego i grubego czy odbytnicy.

Leczenie ogólne grzybicy powinno być poprzedzone badaniem mykologicznym z antymykogramem – pozwoli to zastosować wyłącznie te leki, na które drożdżaki nie wykazują oporności.

Leczenie miejscowe grzybicy jamy ustnej

• Leczenie miejscowe to zazwyczaj pierwszy etap walki z drożdżycą. Odpowiednio dobrane leki pozwalają nie tylko na pozbycie się uciążliwych objawów, ale przede wszystkim na wyeliminowanie przyczyn schorzenia.
  W przypadku grzybicy jamy ustnej u dorosłych stosuje się takie leki działające miejscowo, jak np.:
  • fiolet goryczki 1% – wodny roztwór do pędzlowania jamy ustnej
  • chloroheksydyna 0,2% – roztwór do płukania jamy ustnej
  • magistralne preparaty np. z płynem Lugola, nystatyną – do pędzlowania jamy ustnej
  • nystatyna – proszek do przygotowania zawiesiny
  • mikonazol – żel lub tabletki adhezyjne podpoliczkowe
  • klotrimazol – krem do stosowania na miejsca zmienione chorobowo.

  Jeżeli kandydoza ma postać zapalenia kącików ust, wówczas specjalista może przepisać kremy przeciwgrzybicze i steroidowe, np. z ketokonazolem, klotrimazolem, hydrokortyzonem.
  Sposób stosowania oraz dawkowanie ustala lekarz.

Leczenie ogólne grzybicy jamy ustnej

• Leczenie ogólne przeprowadza się przede wszystkim u pacjentów niereagujących na leczenie miejscowe oraz u osób z obniżoną odpornością w sytuacji ciężkiego przebiegu choroby.
  Najczęściej podaje się takie leki jak: flukonazol, worykonazol, intrakonazol, amfoterycyna, kaspofungina. O dawkowaniu decyduje lekarz, uwzględniając interakcje przyjmowanych leków.

Grzybica jamy ustnej – do jakiego lekarza?

Grzybica niejedno ma imię – może dotyczyć owłosionej skóry głowy, skóry gładkiej, pachwin, stóp, paznokci czy jamy ustnej. Podczas gdy z objawami skórnymi większość osób udaje się do dermatologa, tak wątpliwości może budzić specjalista, który pomoże uporać się z owrzodzeniami jamy ustnej pojawiającymi się w przebiegu grzybicy języka / grzybicy gardła.

Jeżeli zauważasz u siebie niepokojące objawy wskazujące na drożdżycę jamy ustnej, gabinet dermatologiczny nie jest właściwym kierunkiem. W przypadku tego rodzaju kandydozy musisz umówić się na wizytę w gabinecie stomatologicznym. Warto jednak wybrać taką placówkę, w której będzie przyjmował dentysta specjalizujący się w periodontologii.

Periodontolog – w czym się specjalizuje ten lekarz?

Periodontolog jest stomatologiem, który zajmuje się leczeniem chorób przyzębia. W zakresie jego kompetencji leży przede wszystkim leczenie skutków paradontozy oraz wszelkich chorób rzutujących negatywnie na dziąsła. Praca periodontologa jest jednak znacznie szersza, obejmując leczenie chorób błony śluzowej jamy ustnej. Dlatego warto się do niego zgłosić zarówno w przypadku występowania aft, liszaja płaskiego, jak i grzybicy jamy ustnej. Szybkie rozpoznanie oraz odpowiednio dobrany plan leczenia periodontologicznego przyniesie natychmiastową poprawę. Stomatolog uwzględnia przy tym przyczyny choroby – dzięki czemu walka z kandydozą nie jest wyłącznie leczeniem objawowym.

Periodontolog nie tylko leczy grzybicę, ale także edukuje w zakresie prawidłowej higieny jamy ustnej oraz podejmuje działania profilaktyczne zmniejszające ryzyko nawrotów choroby.

Leczenie grzybicy jamy ustnej domowymi sposobami

Chociaż stosowanie leków ogólnych i miejscowych jest główną metodą leczenia grzybicy jamy ustnej, można wprowadzić leczenie domowe – jako formę uzupełnienia kuracji. Istnieje bowiem wiele produktów, które wykazują właściwości antybakteryjne oraz przeciwgrzybicze.

Produkty o właściwościach antybakteryjnych

• Czosnek – nazywany naturalnym antybiotykiem pomaga wyeliminować przyczyny choroby. Spożywanie 2-4 ząbków dziennie może doprowadzić do zredukowania objawów.
• Olejek z drzewa herbacianego – może być wykorzystany do sporządzenia domowych płukanek gardła. Kilka kropli olejku dodaj do szklanki z wodą i płucz gardło kilka razy dziennie.
• Olej z oregano – zawarty w nim karwakrol hamuje namnażanie się drożdżaków oraz działa antybakteryjnie. Wystarczy zmieszać kilka kropli oleju z oliwą z oliwek i tak powstałą mieszanką smarować zmienione chorobowo miejsca.
• Żel aloesowy – słynie ze swoim właściwości bakterio- i grzybobójczych. Wystarczy niewielką ilością żelu posmarować zmiany chorobowe.
• Olej kokosowy – dzięki zawartości cennych kwasów tłuszczowych, działa antybakteryjnie. Eliminuje też drożdżaki, ograniczając powstawanie zmian. Przeznaczony jest do stosowania miejscowego.
• Sok żurawinowy (niesłodzony) – jest polecany z uwagi na zawartość składników przeciwbakteryjnych; pij go 2-3 razy dziennie.

Jeśli chodzi o leczenie domowe, pomocne mogą okazać się wszelkiego rodzaju płukanki. Poza olejkiem z drzewa herbacianego, sprawdzają się m.in. preparaty na bazie wody utlenionej, roztworu nadmanganianu potasu, jodyny, kwasu bornego.

Dieta w walce z grzybicą jamy ustnej

W walce z grzybicą jamy ustnej istotną rolę odgrywa dieta. Z codziennego jadłospisu należy wykluczyć przede wszystkim alkohol, białą mąkę (i produkty z niej przyrządzane), słodycze i produkty zawierające cukier, a nawet owoce. Warto natomiast wprowadzić warzywa będące źródłem m.in. witaminy C, kwasu foliowego, żelaza, cynku.

Jak zapobiegać grzybicy jamy ustnej?

Drożdżyca jamy ustnej jest chorobą, której da się uniknąć. Można także zapobiec jej nawrotom. Wystarczy zmiana dotychczasowych nawyków – takich, które sprzyjają negatywnemu działaniu drożdżaków z rodzaju Candida.

Jeżeli chcesz zmniejszyć do minimum ryzyko grzybicy języka, warto wdrożyć kilka istotnych zasad.

• Odpowiednia higiena jamy ustnej

Poprzez utrzymanie prawidłowej higieny jamy ustnej należy rozumieć: częste mycie zębów (najlepiej po każdym posiłku), stosowanie nici dentystycznych, prawidłowe szczotkowanie uzębienia (tak, by nie przyczynić się do odsłonięcia szyjek zębowych), stosowanie antybakteryjnych płynów do płukania jamy ustnej.
O szczególną higienę muszą zadbać osoby noszące stałe aparaty ortodontyczne.

• Regularne wizyty stomatologiczne

Systematyczne wizyty kontrolne w gabinecie stomatologicznym pozwolą na wykonywanie prostych zabiegów higienizacyjnych, takich jak np. skaling, piaskowanie, fluoryzacja.

• Natychmiastowe leczenie próchnicy

Próchnica jest jednym z czynników, które zwiększają ryzyko wystąpienia grzybicy jamy ustnej u dzieci i dorosłych. Aby nie dopuścić do rozwoju drożdżaków, należy rozpocząć leczenie w momencie pojawienia się nawet niewielkich ubytków.

• Dieta niskowęglowodanowa

Jeżeli masz tendencję do kandydozy, przejdź na dietę niskowęglowodanową. Ogranicz przede wszystkim spożycie cukrów prostych, picie alkoholu.
Zadbaj przy tym o uzupełnianie niedoborów witaminy C, kwasu foliowego, żelaza oraz innych składników odżywczych zmniejszających ryzyko rozwoju owrzodzeń jamy ustnej.

• Zadbaj o odpowiednią protezę

Jeżeli podejmujesz leczenie protetyczne i masz tendencję do zakażeń grzybicą jamy ustnej, skorzystaj z usług sprawdzonego i rekomendowanego protetyka. Dobór odpowiedniej protezy pozwala zmniejszyć ryzyko kandydozy.

Lekarz periodontolog, do którego zgłosisz się w celu leczenia drożdżycy jamy ustnej, poinformuje Cię również poinformuje Cię również o wszystkich elementach działania profilaktycznego.

Grzybica jamy ustnej jest chorobą, której można uniknąć i którą można skutecznie leczyć.
W razie wystąpienia niepokojących objawów jak najszybciej skontaktuj się z dentystą periodontologiem.
W okresie oczekiwania na wizytę możesz zastosować leczenie domowe – najlepiej po uprzedniej (choćby telefonicznej) konsultacji ze stomatologiem. Postępując zgodnie z wytycznymi i kontynuując przyjmowanie leków nawet po ustąpieniu objawów, masz szansę na całkowite wyeliminowanie przyczyny schorzenia oraz ograniczasz ryzyko ponownego pojawienia się grzybicy języka i całej jamy ustnej.

Wielu pacjentów prawidłowo dba o higienę jamy ustnej: szczotkuje zęby kilka razy dziennie, korzysta z nici dentystycznych i unika nadmiaru cukru w diecie. Jednak aby uzyskać najlepsze efekty i być szczęśliwym posiadaczem pięknego uśmiechu, konieczne są także wizyty w gabinecie stomatologicznym. Dentysta wykona profesjonalne zabiegi: skaling, piaskowanie oraz fluoryzację. Dzięki temu zęby będą zdrowe, białe, a nasz uśmiech szczery i szeroki!

Skaling – co to jest?

Skaling to zabieg polegający na usunięciu z powierzchni zębów złogów kamienia nazębnego. Połączenie śliny, resztek jedzenia oraz płynów powoduje powstawanie płytki nazębnej. Jeśli nie zostanie ona usunięta, może dojść do jej mineralizacji, co utrwala przebarwienia i przekształca ją w kamień nazębny. Proces ten przyspiesza nieodpowiednia dieta (bogata w cukry), niedomywanie resztek pokarmowych oraz znajdujące się w jamie ustnej bakterie. Kamień nazębny usuwa się  jedynie poprzez profesjonalne czyszczenie w gabinecie stomatologicznym. To zabieg bezbolesny. Zalecamy jego wykonywanie 1-2 razy do roku.

Kamień nazębny –  regularne usuwanie to podstawa

Obecność kamienia nazębnego wywołuje stany zapalne, krwawienie dziąseł, obniżanie się i odsłanianie szyjek zębowych, a nawet przyczynia się do procesu zaniku kości wokół zębów, co może prowadzić do paradontozy. Do profesjonalnego zabiegu oczyszczenia zębów ze złogów nazębnych stosuje się narzędzia mechaniczne, takie jak skaler ultradźwiękowy oraz narzędzia ręczne. Kamień nazębny nie tylko stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia jamy ustnej, ale także szpeci nasz uśmiech. Niezadbane zęby sprawiają, że rzadziej się uśmiechamy i stajemy się mniej pewni siebie.

Piaskowanie – na czym polega?

Kto z nas nie lubi rozkoszować się poranną kawą, a wieczorem kieliszkiem wina? Takie małe przyjemności mogą nas niestety sporo kosztować. Wiemy, że czerwone wino doskonale wspomaga trawienie, jednak równie skutecznie przyczynia się do powstawania nieestetycznych przebarwień i sprawia, że nasze zęby stają się żółte. Na szczęście istnieje metoda, która zmyje nasze przewinienie – piaskowanie! To zabieg, który usuwa z powierzchni zębów osad i przebarwienia.

Podczas zabiegu, piaskarka pod ciśnieniem i z odpowiednią ilością wody rozpyla w jamie ustnej pacjenta drobny proszek. Dzięki temu z łatwością dociera do nawet najtrudniej dostępnych miejsc, jak na przykład przestrzenie międzyzębowe. Piaskowanie jest bezbolesne. Może być wykonywane po skalingu, ale także, jako odrębny zabieg.

Polecamy korzystanie z piaskowania szczególnie osobom palącym papierosy, noszącym aparaty ortodontyczne, a także pacjentom, w których diecie występują produkty mocno barwiące.

Ograniczenia wykonania zabiegu mogą dotyczyć pacjentów cierpiących na choroby nerek, astmę, przewlekłe choroby układu oddechowego oraz alergię na środki chemiczne zawarte w piasku. Zawsze w takich przypadkach osobą decydującą o wskazaniach do zabiegu jest lekarz stomatolog.

Fluoryzacja – co to jest?

Fluor to pierwiastek, który ma działanie wzmacniające szkliwo i chroni zęby przed próchnicą. Profesjonalny zabieg fluoryzacji polega na nałożeniu na oczyszczone zęby preparatu z zawartością fluoru. Najczęściej są to preparaty w postaci pianki, żelu lub lakieru. Zabieg zazwyczaj jest wykonywany jako ostatni etap profesjonalnego czyszczenia zębów w gabinecie stomatologicznym oraz w profilaktyce przeciwdziałania próchnicy u pacjentów ze skłonnością do ubytków, jak również z nadwrażliwością zębów.

Profesjonalne zabiegi dentystyczne

Prawidłowa higiena jamy ustnej oraz profilaktyczne zabiegi dentystyczne dają spektakularne efekty! Dzięki nim nasz uśmiech staje się ozdobą oraz atutem. Białe i zdrowe zęby zwiększają atrakcyjność oraz dodają blasku. Przed nami wiosna, a wtedy chętniej zakładamy jasne ubrania, które podkreślają kolor zębów. Warto o nie zadbać, aby już za kilka tygodni zachwycić wszystkich swoim świeżym i odmienionym wyglądem.

Zmiany próchnicowe inaczej mówiąc dziury w zębach rozwijają najczęściej w zagłębieniach na powierzchniach żujących zębów trzonowych, pomiędzy zębami a także w pobliżu linii dziąseł.

Zmiany próchnicowe są skutkiem występowania kilku czynników: obecności bakterii próchnicowych w jamie ustnej skupionych w płytce nazębnej; cukrów jakimi te bakterie się żywią
( a w szczególności: glukoza, sacharoza, fruktoza)  i kwasów jakie mikroby wytwarzają zjadając cukier. Kwasy niszczą powierzchnię zęba a z upływem czasu wnikają coraz głębiej w strukturę zęba powodując powstanie na dziur (ubytków na powierzchni zęba) a co gorsza zaatakować korzeń zęba, bowiem próchnica wnika również pod twarde tkanki zęba.
I tak z małej dziury może się zrobić na tyle duża ze zniszczy w całości ząb.

Oczywiście ten proces nie dzieje z dnia na dzień ( jedynie u dzieci może postępować dość szybko z uwagi na mniejszą mineralizacje mleczaków a we wczesnym okresie dziecięcym – tuż po wyrżnięciu się pierwszych zębów doprowadzać do próchnicy wczesnej ).

Co zatem możemy zrobić ?

Skuteczną walkę z rozwojem próchnicy musimy prowadzić na wielu obszarach czyli :

• stosując odpowiednią dietę ubogą w cukry oraz kwasy zawarte w napojach gazowanych, sokach;
• spożywając produkty wymagające od nas gryzienia i wytwarzania większej ilości śliny  ( podnoszącej pH w ustach i neutralizuje kwasy ), która oczyszcza zęby;
• regularnie i prawidłowo dbać o higienę jamy ustnej;
• stosując profilaktykę fluorkową;
• odbywając regularne wizyty profilaktyczne i higienizacyjne u swojego stomatologa.

Zapraszamy do odwiedzenia gabinetu stomatologicznego Amident.

6 produktów, które lubią nasze zęby

Co to są licówki?

Współczesna stomatologia estetyczna stworzyła wiele możliwości poprawienia wyglądu naszych zębów . Nowoczesne technologie i wiedza pozwalają poprawiać nasz uśmiech m.in. stosując mało inwazyjne metody w postaci licówek porcelanowych, które mają szerokie zastosowanie.
Licówki to bardzo cienkie płatki ( 0,5 1-2mm grubości) z kompozytu, akrylu lub porcelany, które przyklejane są na specjalny stomatologiczny cement pozwalając uzyskać bardzo dobry efekt estetyczny.
Dzięki licówkom możemy wyeliminować większość estetycznych niedoskonałości zębów tj:
– zmienić ich kolor ( np.: usunąć przebarwienia zębów leczonych kanałowo)
– nadać im kształt i długość
– odbudować brakujące fragmenty
– zniwelować wady ustawienia zębów ( np.: szpary między zębowe).
Zaletami licówek jest możliwość uzyskania bardzo dobrego efektu estetycznego przy minimalnej ingerencji w tkanki zęba.

Przeciwwskazania dla licówek?

Jak każda forma leczenia licówki są niewskazane w przypadku kiedy u lekarz stwierdzi:
– wady zgryzu,
– nieleczone zgrzytanie zębami (czyli bruksizm, chyba że Pacjent rozpocznie leczenie w postaci szyny relaksacyjnej z którą śpi)
– złe nawyki (np. obgryzanie paznokci, podgryzanie długopisów),
– brak lub niewystarczającą higienę jamy ustnej,
– zbyt małe lub krótkie zęby (gdy powierzchnia przyklejenia licówki jest zbyt mała, aby zapewnić jej właściwe umocowanie),
– braki zębowe w odcinkach bocznych uzębienia,
– rozległe wypełnienia na zębach ,
– niewyleczoną próchnicę,
– choroby dziąseł (np. nieleczona paradontoza).

Jakie są rodzaje licówek?

Licówki różnią się między sobą w zależności od materiału, z których je wykonano. Wyróżniamy następujące rodzaje licówek:
Licówki akrylowe wykorzystywane jedynie tymczasowo, wytwarzane z polimerów akrylu polimeryzowanego na gorąco wykazują się małą trwałością (do 2 lat). Są grubsze i mniej estetyczne od pozostałych rodzajów licówek.
Licówki kompozytowe są zbudowane z kilku komponentów o różnych właściwościach. Są plastyczne i można zmieniać ich barwę oraz kształt. Jeśli prawidłowo dbamy o higienę jamy ustnej można je nosić przez wiele lat. Jednak nie są tak trwałe jak licówki porcelanowe.
Licówki pełnoceramiczne wykonywane z różnego rodzaju porcelany protetycznej są najlepszym i najtrwalszym rozwiązaniem protetycznym. Doskonałe właściwości estetyczne, kilka razy twardsze niż szkliwo zębów, niezmienność koloru w czasie użytkowania sprawiają, że są najczęściej wybierane i proponowane przez dentystów.

Jak dbać o licówki?

Już parę godzin po osadzeniu licówek na zębach należy o nie zacząć dbać tak jak dba się o swoje pozostałe zęby używając pasty do zębów (bez komponentów ściernych), nici lub irygatora, płukanek do jamy ustnej.
Regularnie wykonuj badania kontrolne i zabiegi higienizacyjne takie jak usuwania kamienia, piaskowanie i fluoryzacje.
Staraj się ograniczyć plamiące produkty takie jak spożycie kawy, herbaty, czerwone wino i ciemne produkty.
Unikaj nadwyrężania licówek (gryzienia twardych rzecz, obgryzania paznokci) bowiem może dojść do złamania lub oderwania licówki.

Unikaj zaciskania zębów lub zgrzytania zębami a w ostateczności zacznij używać na noc nakładki ochronnej.
A jeśli uprawiasz sporty kontaktowe zadbaj o maskę ochronną.

Jak trwałe są licówki?

Średni okres trwałości licówki ocenia się na 5-10 lat. Jednak ich trwałość jest uzależniona od indywidualnej higieny jamy ustnej, stanu zębów i dziąseł Pacjenta. Pomimo, że licówki są cementowane do zęba, może się obluzowanie i odpadnięcie licówki. W takiej sytuacji niezmiernie ważne jest natychmiastowe skontaktowanie się z lekarzem stomatologiem.

Pokonaj nadwrażliwość zębów i rób to na co masz ochotę!

Zapalenie Dziąseł – Przyczyny, Objawy I Leczenie

Nachodzenie zębów (stłoczenia zębów) i metody leczenia

Czy nachodzeniu zębów (stłoczeniom zębów) można zapobiec ?

Stłoczenia zębów w obrębie jamy ustnej powodują dysfunkcje, takie jak oddychanie przez usta i nieprawidłowe połykanie. Aby zapobiec pojawieniu się poważniejszych problemów w późniejszym wieku, te dysfunkcje mogą i powinny być leczone tak szybko, jak to możliwe. Wczesna interwencja pozwala też uzyskać rezultaty, których nie da się osiągnąć po tym, jak zakończy się wzrost twarzy i szczęki.

Czy są metody korygujące nachodzenie zębów?

W DentaCare rozwiązujemy takie problemy ortodontyczne używając innowacyjnych aparatów zamiast zamków oraz zachęcamy do wczesnego rozpoczęcia leczenia. Stosujemy supernowoczesne aparaty Myobrace^®, które pozwalają na korektę nieprawidłowych nawyków u rosnących dzieci oraz poprawiają rozwój jamy ustnej i twarzy pozwalając dzieciom rozwijać się zgodnie z ich potencjałem genetycznym.
Jak działają aparaty ortodontyczne Myobrace?

System leczniczy Myobrace^®, poprawia warunki w jamie ustnej przez eliminację dysfunkcji prowadzących do stłoczeń zębów ( nachodzeniu zębów).
Zaletą aparatów Myobrace® jest to, że są łatwe w użyciu i powinny być noszone przez 1 godzinę każdego dnia (podczas codziennej zwykłej aktywności) oraz przez całą noc.
W końcowym efekcie, uzyskujemy nie tylko prawidłowe ustawienie zębów, ale stabilizujemy skorygowany zgryz. Przez co wpływamy na poprawę wyglądu całej twarzy.

Przyczyny zgrzytania zębami ?

Najczęstszą przyczyną zgrzytania zębami (bruksizmu)  jest stres, ale  nie bez znaczenia są również zaburzenia zgryzu, braki zębowe i inne schorzenia jamy ustnej. Jest to  to dysfunkcja narządu żucia polegająca na zgrzytaniu i zaciskaniu zębów podczas snu oraz w ciągu dnia.

Dolegliwości, które najczęściej zgłaszają Pacjenci to niespecyficzne objawy bólowe lub dyskomfort w okolicy zębów, uczucie mrowienia bądź swędzenia, ból w obrębie stawów skroniowo-żuchwowych, stuki w stawach podczas jedzenia oraz bóle głowy, czasami tak silne, że Pacjent sięga po tabletkę przeciwbólową. Widocznymi objawami bruksizmu są pęknięcia szkliwa oraz starcie zębów, w skrajnych przypadkach obejmujące całą koronę zęba.

Jak diagnozuje się zgrzytanie zębami (bruksizm)? Jak się go leczy?

 Diagnostyka zgrzytania zębami (bruksizmu) jest wielospecjalistyczna i dopasowana  do objawów  oraz zaawansowania choroby. Lekarzem, do którego powinien  zgłosić się Pacjent z problemem zgrzytania zębami jest stomatolog. Poprowadzi on dalszą specjalistyczną diagnostykę i leczenie.

Problem nieprawidłowego, niepełnego uzębienia korygowany jest przez lekarzy protetyków bądź ortodontów. Uzupełnienie braków zębowych oraz odtworzenie anatomicznego kształtu zębów jest przy obecnym postępie technologicznym oraz nowoczesnych materiałach bardzo estetyczne. Również leczenie ortodontyczne, dzięki  małej inwazyjności oraz poprawieniu estetyki elementów stałych aparatów ortodontycznych, jest teraz bardziej komfortowe.

Nieprawidłowości mięśniowe leczy się za pomocą ćwiczeń mięśniowych wykonywanych przez Pacjenta samodzielnie w domu. Tutaj nieoceniona jest pomoc fizjoterapeutów.

W leczeniu i diagnostyce często wykorzystywane są także standardowe lub wykonane specjalnie dla pacjenta szyny relaksacyjne. Zabezpieczają one zęby przed dalszą destrukcją oraz  „wyłączają” objaw zgrzytania i zaciskania zębów.

Tylko odpowiednia diagnostyka i prawidłowe leczenie pomogą w zatrzymaniu choroby i uchronią od ciężkich konsekwencji, jakie może powodować bruksizm.

leczenie zębów bez bólu!

Znieczulenie powierzchniowe i nasiękowe

Znieczulenie powierzchniowe polega na posmarowaniu miejsca wkłucia, na błonie śluzowej żelem znieczulającym. To szybki i prosty sposób na zmniejszenie bólu.

Lecząc próchnicę, najczęściej wykonuje się znieczulenie nasiękowe. Dentysta podaje wówczas środek nadokostnowo, jak najbliżej wierzchołka zęba, który ma być znieczulany. Brzmi boleśnie? Poczujesz jedynie krótkie ukłucie. Nic strasznego!

Znieczulenie dowięzadłowe i śródwięzadłowe

Pojedyncze zęby możemy również znieczulać dowięzadłowo/śródwięzadłowo podając znieczulenie do okostnej wokół zęba. Stosuje się wtedy małą ilość środka znieczulającego oraz  specjalne strzykawki i ultra cienkie igły. Może wyglądać groźnie, jednak to tylko krótkie ukłucie.

Znieczulenie przewodowe i gaz rozweselający

Znieczulenie przewodowe jest stosowane podczas zabiegów chirurgicznych w żuchwie (głównie zębów trzonowych i przedtrzonowych).  Środek znieczulający deponuje się blisko pnia nerwu. Ten typ znieczulenia obejmuje większy obszar zabiegowy.

U osób, które dosłownie paraliżuje sam widok fotela dentystycznego, a także u dzieci doskonale sprawdza się metoda sedacji podtlenkiem azotu, tzw. „gaz rozweselający”. Kto by pomyślał, że u dentysty może być tak wesoło!  Metoda ta ma właściwości uspakajające. Na twarz pacjenta zakłada się maseczkę, przez którą podawany jest podtlenek azotu i tlen. Podczas zabiegu pacjent nie zasypia, ale odczuwa komfort, odprężenie i ma dobry humor!

The Wand STA

Coraz bardziej cenioną i najchętniej wybieraną przez pacjentów metodą jest sterowany komputerowo system do podawania znieczulenia o nazwie The Wand STA. Metoda sprawdza się zarówno u dzieci jak i dorosłych pacjentów. Przewagą nad wcześniej wymienionym metodami jest brak nieprzyjemnej sztywności i odrętwienia policzka po zabiegu. Dużą zaletą jest również szybsze działanie w porównaniu do metod tradycyjnych i mniejsze ryzyko pojawienia się powikłań.

Znieczulenie ogólne

W wybranych przypadkach lekarz po przeprowadzeniu wstępnych badań, może zakwalifikować pacjenta do zabiegu w znieczuleniu ogólnym. Pacjent jest wtedy całkowicie nieświadomy, zaintubowany tak  jak podczas innych zabiegów chirurgii ogólnej. Ten rodzaj znieczulenia przeprowadza zespół anestezjologiczny (lekarz i pielęgniarka), którzy są obecni podczas wykonywania całego leczenia.

Koronawirus SARS-CoV-2  przenosi się droga kropelkową i jest sprawcą zakażenia dróg oddechowych  z dolegliwościami przypominającymi grypę. Należy od do grupy coronaviridae. Wirusy są najbardziej prymitywnymi formami życia. Zbudowane na bazie kwasu RNA lub RNA, otoczone białkiem wirusy (w tym koronawirus), swoją egzystencję opierają na pasożytowaniu w komórkach gospodarza. Dlatego swoją obecnością i ciągłym namnażaniem powodują niszczenie i obumieranie komórek odpornościowych naszego organizmu.